Blog

ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ

«Ἐλέησον μέ, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου. ἐπὶ πλεῖον πλῦνον μὲ ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισον μέ. ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστὶ διαπαντός. σοὶ μόνω ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῆς ἐν τοὶς λόγοις σου, καὶ νικήσης ἐν τῷ κρίνεσθε σέ. ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίες ἐκίσσησε μὲ ἡ μήτηρ μου (…)»

Η θρησκεία μας εμπερικλείει τη σοφία της ανθρώπινης φύσης, η οποία είναι ίδια παντού, ανεξαρτήτως καταγωγής, κοινωνικής τάξης και μορφωτικού επιπέδου. Όλους μας βαραίνει διαγενεακά ένα αμάρτημα. Το προπατορικό αμάρτημα, το πρώτο έγκλημα που διέπραξε ο άνθρωπος και του κόστισε την παραμονή του στον Παράδεισο. Αυτό που καθιστά κάτι αμαρτία είναι η εναντίωση του ανθρώπου σε έναν θεϊκό- ηθικό Νόμο, που επισύρει την τιμωρία. Μία τιμωρία που φαινομενικά επιβάλλεται άνωθεν και συντελεί στην εξιλέωση, αλλά στην πραγματικότητα υπαγορεύεται από την ενοχή του ίδιου του «αποστατία». Στις αρχαίες τραγωδίες εκδραματίζεται η τραγωδία της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο ήρωας εξεγείρεται κατά μίας ανώτερης εξουσίας και είναι καταδικασμένος να υποφέρει, φέροντας το βάρος της ενοχής της ανυπακοής του. Ο Χορός, η ομοιόμορφη ομάδα που τον περιστοιχίζει, τον συν- παθεί και παρά τις παραινέσεις που αποσκοπούν στο να τον αποτρέψουν από τη διάπραξη της εγκληματικής πράξης, ο τραγικός ήρωας είναι προορισμένος να γίνει ο λυτρωτής του Χορού, των αδερφών του. Από τι όμως τους λυτρώνει;

Οι θεατές ταυτίζονται πάντοτε με τον τραγικό ήρωα και ποτέ με τον  εκπρόσωπο του καταστρατηγηθέντος Νόμου. Κανείς δεν τάσσεται υπέρ του Κρέοντα. Όλοι συμπάσχουμε με την Αντιγόνη και μάλιστα θαυμάζουμε και εξάρουμε το σθένος της. Κάτι δικό μας, πολύ μύχιο, προβάλλεται σε αυτές τις τραγικές φιγούρες και μας συγκινεί βαθύτατα. Η ψυχή μας επιζητά την εξιλέωση για τη δική μας συνενοχή σε ένα πανανθρώπινο αμάρτημα και βρήκε την πλέον κατάλληλη έκφρασή της στον Οιδίποδα του Σοφοκλή.

Η Τέχνη αποτελεί έναν μεταβατικό χώρο. Έναν χώρο που μπορούν να βρουν έκφραση οι ασυνείδητες επιθυμίες μας και οι μύχιες αλήθειες μας, χωρίς να μας ταλανίζουν οι συγκρούσεις που απορρέουν από τα ενοχικά συμπλέγματα. Οι πιο απόκρυφες επιθυμίες μας είναι οι αιμομικτικές. Ένας άλλος μεταβατικός χώρος, που μας επιτρέπει να βιώσουμε την κάθαρση είναι η θρησκεία. Ο  Χριστιανισμός είναι ένα ευφυέστατο και συμβολοβριθές θρησκευτικό σχήμα. Ο Χριστός θυσιάζεται στον Σταυρό για να μας λυτρώσει από το προπατορικό αμάρτημα. Υποθέτουμε πως αυτό το αμάρτημα ήταν φόνος, και όχι μία απλή παραβίαση ενός θεϊκού νόμου. Στο συλλογικό άχρονο ασυνείδητο κυριαρχεί ο νόμος της αντεκδίκησης. Το αίμα ξεπλένεται με αίμα. Και η θυσία μιας ζωής «ξεχρεώνεται» με τη θυσία μιας άλλης.

Τα τελευταία λόγια Του πάνω στο Σταυρό αποκαλύπτουν ποιο φονικό «βούτηξε» το ανθρώπινο γένος στην αμαρτία και την ενοχή. Ο φόνος του Πατέρα (εξ ου και αποκαλούμε το Θεό Πατέρα). Για αυτό και ο Χριστός, λίγο πριν αφήσει την τελευταία Του πνοή, Τον παρακαλεί: «Πάτερ, άφες αυτοίς. Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι.»

Σύμφωνα με το μύθο της πρωτόγονης ορδής του Φρόυντ, στην πρώτη μορφή κοινωνικής οργάνωσης, ο πατέρας- αρχηγός ασκούσε με αυστηρότητα την εξουσία του και κρατούσε όλες τις γυναίκες της φυλής για τον εαυτό του, αποκλείοντας και απαγορεύοντας στους γιους του να συνάψουν σεξουαλικές σχέσεις μαζί τους. Οι αδερφοί εξορίστηκαν από τη φυλή, μέχρι που μια μέρα επέστρεψαν, σκότωσαν και καταβρόχθισαν τον πατέρα, δίνοντας τέλος στην πατρική εξουσία. Ο πατέρας προξενούσε φόβο, αλλά και θαυμασμό. Το καταβρόχθισμά του συμβολίζει ακριβώς αυτά τα αντικρουόμενα συναισθήματα που διακατείχαν τους γιους. Τρώγοντάς τον, ιδιοποιούνταν τη δύναμή του και ταυτίζονταν μαζί του.

Μετά τη δολοφονία του πατέρα, αφού ικανοποίησαν το μίσος τους και την επιθυμία τους να ταυτιστούν με το επίζηλο πρότυπό του, άρχισαν να αναδύονται τα καταπιεσμένα συναισθήματα αγάπης με τη μορφή μεταμέλειας. Η εν λόγω αμφιθυμία χαρακτηρίζει και το οιδιπόδειο (-πατρικό) σύμπλεγμα των μικρών παιδιών. Από τη μία μισούν τον πατέρα που τους στερεί τη μητέρα και από την άλλη τον αγαπούν και τον θαυμάζουν.

Η ενοχή που γεννήθηκε στην ομάδα των αδελφών, προσέδωσε μεγαλύτερη ισχύ στο νεκρό πατέρα από αυτή που είχε ζωντανός. Οι αδελφοί αποκήρυξαν την πράξη τους και επέβαλλαν στους εαυτούς τους αυτό που τους ήταν απαγορευμένο από τον πατέρα. Έτσι, παραιτήθηκαν από τις σεξουαλικές σχέσεις με τις γυναίκες της φυλής, θεσπίστηκε δηλαδή το ταμπού της αιμομιξίας, που αποτελεί το θεμέλιο λίθο του τοτεμισμού (η πρώτη μορφή θρησκευτικού συστήματος). Η συγκεκριμένη απαγόρευση είχε και μία πρακτική αξία. Κανένας δεν ήταν τόσο δυνατός για να αντικαταστήσει τον πατέρα και οι διενέξεις τους για τη διεκδίκηση των γυναικών της φυλής τους θα τους οδηγούσαν στη διάλυση. Για να διατηρήσουν την κοινωνική τους συνοχή, όφειλαν να κάνουν αυτόν τον συμβιβασμό. Το άλλο θεμελιώδες ταμπού του τοτεμισμού έχει να κάνει με την προστασία του ζώου-τοτέμ, που αποτελούσε το υποκατάστατο του πατέρα.

Το τελετουργικό της θυσίας του ζώου τοτέμ ήταν ένα μνημόσυνο εκείνου του εγκλήματος, στο οποίο συμμετείχε όλη η φυλή. Σκότωναν το ζώο- τοτέμ και το έτρωγαν. Με αυτόν τον τρόπο ενδυνάμωναν τους δεσμούς τους με τον πατέρα. Γίνονταν ομοούσιοι. Η τελετουργία, ωστόσο, είχε διττή σημασία. Εκτός από τη δύναμη του πατέρα, που καρπώνονταν συμβολικά από το φάγωμα του ζώου- τοτέμ στο τοτεμικό γεύμα, και την ενίσχυση των δεσμών μεταξύ των αδερφών (τα μέλη της φυλής), καθώς η μέθεξη στην ίδια ουσία, παραμέριζε τυχόν εχθρικά αισθήματα που έτρεφαν ο ένας για τον άλλον, και αποκαθιστούσε την ισότητα και τη δικαιοσύνη, ήταν και μία πράξη θριάμβου επί του πατέρα. Για αυτό καθιερώθηκε το τοτεμικό γεύμα σαν μία γιορτή. Τότε αίρονται οι απαγορεύσεις και επιτρέπεται υπό αυτή την ιδιαίτερη συνθήκη αυτό που απαγορεύεται ακόμα και με ποινή θανάτωσης, εάν παραβιαστεί σε άλλη χρονική στιγμή. Αναβιώνεται δηλαδή το έγκλημα της πατροκτονίας με έναν κοινωνικά αποδεκτό τρόπο.

Όλη η ανθρώπινη Ιστορία, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, από καταβολής κόσμου, έχει δομηθεί πάνω στο ίδιο μοτίβο της αμφιθυμίας. Ο Χριστός έγινε υποδεκτός μετά βαΐων και κλάδων από τους ίδιους ανθρώπους που σε λίγες μέρες κραύγαζαν «Σταύρωσον! Σταύρωσον!». Η διαφορά του φόνου και του φθόνου είναι ένα «θ».

 Ο φόνος δεν είναι απαραίτητο να είναι πραγματικός, για να μας κατακυριεύσει η ενοχή. Στην καθημερινή μας ζωή είναι συμβολικός. Επί παραδείγματι, παλαιότερα υπήρχε μία ισχυρή τάση δαιμονοποίησης των νεκρών μας -αν και στις μέρες μας έχει εξασθενίσει, δεν έχει εξαλειφθεί. Έπρεπε να εξευμενιστούν τα πνεύματά τους, ώστε να μη μας βλάψουν. Αυτός ο φόβος έχει τη ρίζα του στην αμφιθυμία. Ο νεκρός, ακόμα κι αν ήταν ένα πολύ αγαπημένο μας πρόσωπο και διατηρούσαμε μία ιδιαίτερα τρυφερή σχέση μαζί του, δεν παύει να ήταν ένας άνθρωπος, που εκτός από προτερήματα, είχε και ενοχλητικά ελαττώματα. Όπως όλοι μας, θα είχε περιπέσει σε λάθη και αδικίες, θα μας είχε πληγώσει και θυμώσει. Η δαιμονοποίησή του μετά θάνατον εφορμά από τα αρνητικά συναισθήματα, που τρέφαμε για εκείνον και είχαν απωθηθεί. Ο καταπιεσμένος θυμός ενέχει μία ασυνείδητη επιθυμία θανάτου, κάτι που συνειδητά είναι εντελώς απαράδεκτο. Ο θυμός, το μίσος και όλα τα κακά συναισθήματα προβάλλονται στο άκακο στην πραγματικότητα πνεύμα του νεκρού, με απώτερο στόχο να αποτινάξουμε την ενοχή μας για αυτά που είχαμε νιώσει κάποτε για αυτόν. Ενδεχομένως και για την ασυνείδητη ανακούφιση που νιώσαμε με τον θάνατό του.  Η απειλή που εγκυμονεί είναι καλύτερα να είναι εξωγενής παρά ενδογενής.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον Θεό μας. Φοβόμαστε πως θα μας τιμωρήσει για μία μεμπτή πράξη μας, ενώ ο Θεός των Χριστιανών, μόνο Θεός τιμωρός δεν είναι. Ο Θεός μας είναι μεγαλόθυμος. Συγχωρεί και δεν τιμωρεί. Μας έδωσε την ελεύθερη βούληση. Κοινώς μας «καταδίκασε» στην ελευθερία. Ο άνθρωπος, όμως, που επαναστατεί και διατρανώνει το δικαίωμά του στην ελευθερία, είναι αυτό που φοβάται περισσότερο. Τι πιο σκληρό από το αναλαμβάνεις εξ ολοκλήρου την ευθύνη της ζωής σου και των επιλογών σου! Είναι πιο ανακουφιστικό να θεωρείς πως για το λάθος σου θα σε τιμωρήσει η μαμά, ο μπαμπάς, ο παπάς, ο Θεός, παρά το να σταθείς υπόλογος απέναντι στον πιο άτεγκτο κριτή, τον ίδιο σου τον εαυτό. Οι άνθρωποι φοβούνται περισσότερο την ελευθερία από τη φυλακή. Για αυτό έχτισαν μεθοδικά τα σίδερά της, που έχουν τη μορφή ηθικών συμβάσεων και κοινωνικών επιταγών και ανέδειξαν τον Θεό ως δημιουργό τους, μολονότι πρόκειται για ανθρώπινες κατασκευές.

Ο Χριστιανισμός, ωστόσο, παρά τις ομοιότητες με διάφορα άλλα φιλοσοφικά και θρησκευτικά συστήματα, υπερτερεί αυτών χάρη στους αρχέγονους συμβολισμούς που ενέχονται στα έθιμα και στα τελετουργικά της, ιδίως εκείνων της Μεγάλης Εβδομάδας.

Καταρχάς, η Μεγάλη Εβδομάδα, η Αγία Εβδομάδα των Παθών, είναι Μεγάλη, γιατί συμπυκνώνει τον κύκλο της Ζωής-Θανάτου-Ζωής. Ο Χριστός θυσιάζεται για τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους. Η Δημιουργία προϋποθέτει τον Θάνατο. «Ο θάνατος είναι ο χορευτής και η ζωή η παρτενέρ του». Για να ζήσει κάτι, πρέπει  να επιτρέψουμε σε κάτι άλλο να πεθάνει. Ο θάνατος γίνεται ο αναμορφωτής της ζωής.

Την Κυριακή των Βαΐων, γιορτάζουμε την έλευση του Χριστού στην Ιερουσαλήμ, καβάλα σε ένα γαϊδουράκι και όχι σε άλογο, όπου τον υποδέχονται στρώνοντας βάγια στο διάβα του. Έτσι, συνηθιζόταν να υποδέχονται τους βασιλιάδες. Ο όνος ήταν ένα ζώο ακάθαρτο για τους Εβραίους. Ο Ιησούς, όμως, καθαγίασε τα «βρώμικα». Η δική Του βασιλεία απείχε παρασάγγας από την επίγεια βασιλεία της έπαρσης και της διαφθοράς. Την Κυριακή των Βαϊών διακόπτεται η νηστεία της Σαρακοστής και τρώμε ψάρι. Το ψάρι είναι ένα από τα σύμβολα του Χριστού λόγω της ακροστιχίδας Ι(ησούς) Χ(ριστός) Θ(εού) Υ(ιός) Σ(ωτήρος). Η Κυριακή των βαΐων σηματοδοτεί την αρχή του τέλους του έργου της σωτηρίας της ανθρωπότητας. Περιερχόμαστε σταδιακά στη συναισθηματική κατάσταση της χαρμολύπης που μας διακατέχει όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα. Πρόκειται για την πλέον υγιή έκφραση της αμφιθυμίας. Ο Θάνατος δεν σηματοδοτεί το τέλος, αλλά την Ανάσταση, την αναγεννημένη ζωή.

Η Μεγάλη Δευτέρα είναι αφιερωμένη στον Ιωσήφ τον Πάγκαλο (παν+καλό) της Παλαιάς Διαθήκης. Ο Ιωσήφ ήταν ο 11ος γιος του Ιακώβ και ο πιο αγαθός. Τα δέκα αδέρφια του τον φθονούσαν για τις αρετές του και αποφάσισαν να απαλλαγούν από αυτόν. Έσκαψαν ένα λάκκο και τον έριξαν μέσα, αφού πρώτα πήραν τον χιτώνα που του είχε δωρίσει ο πατέρας τους. Τον έβαψαν με αίμα ενός σφάγιου και ισχυρίστηκαν ενώπιον του πατέρα τους πως τον κατασπάραξαν άγρια ζώα. Τον Ιωσήφ τυχαία τον βρήκαν στο πέρασμά τους από εκεί, κάποιοι Βεδουίνοι και τον μετέφεραν στην Αίγυπτο. Εκεί αρχικά έζησε ως δούλος και φυλακισμένος, αλλά αργότερα διακρίθηκε για τη διορατικότητά του και ιδίως για την ερμηνεία των ονείρων. Μία μέρα τον κάλεσε ο Φαραώ, για να του ερμηνεύσει τρία όνειρά του. Χάρη στην ευθύβολη ερμηνεία του, τον πήρε προστατευόμενό του. Ο Ιωσήφ, μάλιστα, τον διαδέχτηκε στον θρόνο μετά το θάνατό του και ανακηρύχθηκε ο ίδιος Φαραώ. Η Αίγυπτος, επί της βασιλείας του, ευημερούσε, ενώ στο Ισραήλ είχε ξεσπάσει επισιτιστική κρίση. Ο Ιακώβ έστειλε τα δέκα παιδιά του, μαζί και τον Βενιαμίν, το 12ο γιο του, στον Φαραώ, ώστε να τον παρακαλέσουν να τους προμηθεύσει τρόφιμα. Μέσα από την τροπή που πήραν τα γεγονότα, ο Ιωσήφ επανασυνδέθηκε με τον πατέρα του και συγχώρησε τα αδέρφια του. Τον Ιωσήφ τον ταυτίζουν με το Χριστό. Και οι δύο αδικήθηκαν και εκδιώχθηκαν από τους αδερφούς τους, αλλά στο τέλος συγχώρησαν τους διώκτες τους και αποκατέστησαν τη δικαιοσύνη.

Επίσης, τη Μεγάλη Δευτέρα «μνείαν ποιούμεθα και της υπό του Κυρίου καταρασθείσης και ξηρανθείσης συκής». Η άκαρπη συκιά συμβολίζει τους κίβδηλους λόγους και το φαρισαϊσμό των ανθρώπων. Με την κατάρα του αυτή, ουσιαστικά καταδίκασε τα «κούφια» από του άμβωνος κηρύγματα του ισραηλιτικού ιερατείου. Ο Χριστός μάς δίδαξε την αξία της αυθεντικότητας.

Τη Μεγάλη Τρίτη ψέλνουμε το Τροπάριο της Κασσιανής. Η Κασσιανή εκπροσωπεί όλες «τις εν αμαρτίαις περιπεσούσαι γυναί». Εξάρει τη γοητεία της γυναικείας φύσης, καθώς «ως άρα δια γυναικός ερρύη τα φαύλα, αλλά και δια γυναικός πηγάζει τα κρείττοντα». Το μεγαλόπνοο τροπάριό της το εμπνεύστηκε από τη μοιχαλίδα που έσωσε ο Χριστός από θάνατο μετά λιθοβολισμού, διατεινόμενος: «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Με αυτή τη φράση μας, προτρέπει να κάνουμε την ενδοσκόπησή μας και να συνειδητοποιήσουμε πως αυτό που καταδικάζουμε και θέλουμε να «σκοτώσουμε» στον άλλον, είναι στην πραγματικότητα αυτό που εμφωλεύει στη δική μας ψυχή και αρνούμαστε να το κοιτάξουμε. Όταν η μοιχαλίδα, για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της, αγόρασε το πιο ακριβό μύρο, για να πλύνει τα πόδια του Ιησού με τα μαλλιά της, Εκείνος αποτάθηκε πως τα δάκρυα της μετάνοιάς της είναι πολυτιμότερα και από το ακριβότερο μύρο. «Δε θα βγει στην ψυχή ουράνιο τόξο, εάν δεν τρέξουν από τα μάτια δάκρυα». Τα δάκρυα επανορθώνουν και επουλώνουν πληγές. Στα παραμύθια, τα δάκρυα σηματοδοτούν μία μαγική στροφή σε ένα αίσιο τέλος, ενώ προηγουμένως όλες οι προγνώσεις συνέτειναν στο αντίθετο.

Τη Μεγάλη Τετάρτη, ο Χριστός πλένει τα πόδια των μαθητών Του. Η ανωτερότητα του ανθρώπου εκφράζεται μέσα από την ταπεινότητα του. Μη συγχέουμε, ωστόσο, την ταπεινότητα και την ταπείνωση. Η ταπεινότητα συνάδει με την αξιοπρέπεια, ενώ η ταπείνωση με την αδυναμία. Ακολουθεί ο Μυστικός Δείπνος. Προετοιμάζει τους μαθητές Του για την προδοσία που θα επακολουθήσει και εισάγει τη Θεία Ευχαριστία στη ζωή μας. Αργότερα, αποσύρεται στον κήπο της Γεσθημανής για να προσευχηθεί. Η ανθρώπινη φύση του λιποψυχά. Παρακαλάει τον Πατέρα Του να τον απαλλάξει από το πικρό ποτήρι του μαρτυρίου Του, αλλά εν τέλει εμπιστεύεται το θέλημα Του. Όταν εισβάλλουν οι στρατιώτες για να τον συλλάβουν, ο Πέτρος εξίσταται και κόβει το αφτί ενός στρατιώτη. «Μάχαιρα έδωσες, μάχαιρα θα λάβεις.» μάς υπενθυμίζει ο Ιησούς. Οφείλουμε να διαλέγουμε με σύνεση τις μάχες που δίνουμε, αλλά και τον τρόπο που τις δίνουμε. Τα όπλα μας είναι η αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός, όπως μάς το δίδαξε με το παράδειγμά Του. Παρά τα ειδεχθή βασανιστήρια που υπέστη, ούτε μία στιγμή, δεν απαρνήθηκε το «Πιστεύω» Του.

Τη Μεγάλη Πέμπτη «κρεμάται επί ξύλου» και ολοκληρώνεται το έργο της λύτρωσης του ανθρώπου. Ο καθένας μας σηκώνει τον Σταυρό που αναλογεί στις δυνάμεις του. Τίποτε παραπάνω τίποτε λιγότερο. Όταν παραπονιόμαστε για τις συμφορές μας, ας θυμόμαστε τον απλό χωρικό που αποκοιμήθηκε και ονειρεύτηκε τον γέροντα που του επέτρεψε να επιλέξει όποιον Σταυρό ήθελε από τους πολλούς (χρυσούς, αργυρούς, σιδερένιους, ξύλινους) που υπήρχαν παρατεταγμένοι στην πλαγιά, για να τον κουβαλήσει στην κορυφή του λόφου. Ο χωρικός τελικά μετά από πολλές δοκιμές επέλεξε έναν ξύλινο Σταυρό. Ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να κουβαλήσει. Ήταν ο δικός του.

Αυτή τη μέρα βάφουμε κόκκινα αυγά. Το κόκκινο είναι το χρώμα της ζωής και της θυσίας. Το αίμα του Χριστού που χύθηκε στη γη. Το αυγό είναι η απαρχή της ζωής. Ο θεός έφτιαξε τον Αδάμ από έναν κόκκο λάσπης. Αυτός ο κόκκος, στην ορολογία της βιολογίας, είναι το ωάριο-το αυγό που με τη γονιμοποίησή του θα δημιουργήσει μία νέα ζωή.

Η Μεγάλη Παρασκευή είναι μέρα πένθους. Ο πόνος της μεταμέλειας και της ενοχής για το διαπραχθέν έγκλημα. Αποτίουμε φόρο τιμής στους νεκρούς μας. Η μνημόνευση των νεκρών ενισχύει την αίσθηση συνέχειας του εαυτού μέσα στον χρόνο, και αποτελεί βασική συνιστώσα της ψυχικής μας υγείας.

Το Μεγάλο Σάββατο ο Θεός θα αναστηθεί για να μας δώσει άλλη μία ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε την αξία της ζωής. Η Ανάσταση μας υπενθυμίζει ξανά και ξανά ότι από αυτό που θεωρούμε «τίποτα» γεννιέται «κάτι». Ότι τα πάντα είναι ενέργεια. Και η ενέργεια δεν χάνεται. Απλώς αλλάζει μορφή. Ότι όσο τρομακτική και να φαντάζει η μετάβαση από μία κατάσταση σε μια άλλη, δεν είναι.

Και φτάνουμε στην Κυριακή του Πάσχα. ToΠάσχα προέρχεται από την εβραϊκή λέξη Πεσάχ. Σημαίνει Διάβαση και γιορτάζεται πάντοτε την Άνοιξη, την εποχή που αναγεννάται η φύση. Οι Εβραίοι γιόρταζαν την έξοδό τους από την Ερυθρά θάλασσα και την αποτίναξη του φαραωνικού ζυγού, ενώ οι Χριστιανοί γιορτάζουν την απελευθέρωσή τους από το θάνατο. Ο θάνατος πατάσσεται. Ο οβελίας προσφέρεται εν είδει θυσίας στον Θεό, για να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας που δεν μας εγκαταλείπει έρμαια του τελεσίδικου του θανάτου και πρωτίστως, γιατί δε μας κακίζει για τις σκοτεινές πτυχές της ψυχής μας. «Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν· ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσία τῷ Θεῷ, πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους.»

Πέτυ Ρεϊση 

Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια, Αναλύτρια ομάδας, Μέλος Ε.Ε.Α.Ο.&Ο.Ψ

 

 

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

CONTACT US

42, Michalakopoulou St., 115 28, Athens

  • dummy+30 210 7758 888

  • dummy groupanalysis@gmail.com

Newsletter